Noodweer hangt boven Moerdijk. Een vliegtuigje met zeventien mensen aan boord raakt erin verstrikt, verliest een vleugel, stort neer en ontploft. Alle inzittenden komen om, tot immens verdriet van nabestaanden. Maar hun gifbeker is nog lang niet leeg. Een week na de vliegtuigcrash op 6 oktober 1981 geeft de politie de rampplek vrij en bestormen souvenirjagers als hongerige gieren het weiland. Ze maken niet alleen verwrongen stukjes metaal buit, maar schrapen ook achtergebleven resten van de slachtoffers van de grond.

De Fokker F28 Fellowship vliegt aan het einde van die fatale middag van Rotterdam naar Hamburg, met een geplande tussenstop in Eindhoven. Kort na het opstijgen proberen de piloten een zware onweersbui te ontwijken, maar raken boven Moerdijk in de problemen.

“De hemel boven Moerdijk was inktzwart. Je zag het in de verte regenen en achter die bui hing een soort tyfoon”, vertelt ooggetuige A. van der Meer uit Zevenbergen tegen Het Parool. “Je zag de wind in kringen ronddraaien als bij een wervelstorm. Daar stond ik met mijn dochtertje naar te kijken, toen ineens dat vliegtuig uit het wolkendek te voorschijn kwam.”

“Een steekvlam van wel 150 meter hoog.”

Hij is niet de enige die de ramp ziet gebeuren. Ook Cor Scheffers, directeur-eigenaar van de jachthaven Roode Vaart, beschrijft aan het Nieuwsblad van het Noorden wat zich voor zijn ogen ontvouwt. “Ik hoorde een hele hoge fluittoon, keek naar buiten en zag een vliegtuig met een afgebroken vleugel draaiend naar beneden komen. Het was een vreselijk angstaanjagend gezicht. In eerste instantie dacht ik dat het vliegtuig op de kantine terecht zou komen. Ik rende weg naar de uitgang van de werf. Toen het toestel op de grond terechtkwam, explodeerde het. Een steekvlam van wel 150 meter hoog was te zien. Ik was vreselijk bang.”

Zijn angst trotserend neemt hij toch een kijkje. Wat hij ziet, tart iedere beschrijving. “Toen ik van de dijk afkwam en de wrakstukken zag, wist ik het. Hier kon niemand levend uitgekomen zijn. Tussen de splinters van het vliegtuig zag ik stukjes mens. En het verschrikkelijkste was dat ik geen stem hoorde. alleen het geknetter van vuur. Ik bleef zoeken naar mensen die het overleefd hadden. Ik kon het niet begrijpen, er was iets vreselijks gebeurd en niemand kon mij er iets over vertellen. Het was een kerkhof.”

“Aanzienlijke kans op een omvangrijke ramp.”

Zijn inschatting blijkt goed te zijn. Alle dertien passagiers, negen Duitsers, twee Britten, een Amerikaan en een Nederlander, zijn overleden. Net als de vier Nederlandse bemanningsleden. Wonder boven wonder mist de NLM Cityhopper de fabriek van chemiereus Shell op een haar.

De burgemeester van Klundert maakt zich grote zorgen over vliegtuigen die over het industrieterrein overkomen, zo laat hij aan het Algemeen Dagblad weten. “Een vliegroute over een gebied met chemische industrie verhoogt het risico van een omvangrijke ramp aanzienlijk. Je hebt nu weer gezien wat er kan gebeuren”, zegt Boelhouwer van Wouwe tegen de krant.

De hulpdiensten zien al snel dat er niemand te redden valt. Het gebied wordt hermetisch afgesloten. Uit het onderzoek komt naar voren dat het vliegtuig kansloos was door het noodweer. Na een kleine week besluit de politie het terrein weer vrij te geven. En dat had ze beter niet kunnen doen. Want mensen trekken die zaterdagmorgen massaal naar het terrein en maken er een ‘gezellig’ dagje uit van.

Ze vinden allerlei kleine stukjes metaal, maar ook menselijke resten die door de onderzoekers en het schoonmaakbedrijf zijn gemist. De weduwe van het Amerikaanse slachtoffer is op de plek van het ongeluk en wordt met haar neus op de feiten gedrukt. Een jongen van een jaar of elf toont in zijn hand enkele losse vingerkootjes, zo zeggen omstanders tegen de Leeuwarder Courant.

“Wat is dat voor een mentaliteit?”

De politie grijpt snel in, jaagt de mensen van het terrein en neemt zakken vol metaal en menselijke resten in beslag. Zelfs persoonlijke bezittingen van de slachtoffers, zoals aanstekers, een poot van een bril en twee horlogekastjes, zijn mee gegrist.

De politiecommandant is woest, zo laat hij een dag later weten aan De Telegraaf. Hij begrijpt er niets van dat hele gezinnen eropuit trekken om souvenirs te scoren. “Dat er altijd wel vreemde snuiters zijn, die zich in andermans leed wentelen, dat wisten we wel. Maar dat het rampgebied bij deze lieden zo sterk in de belangstelling zou staan, daar staan wij van versteld. Wat is dat voor een mentaliteit? Wij zetten daar inderdaad grote vraagtekens bij”, aldus adjudant Westbroek.