Op 24 januari 2024 stuurt John een foto naar Daisy. Te zien is hoe hun pleegkind vastgebonden zit, met een ketting aan de enkel. “De sleutel zit in de cv-kast”, schrijft John.
De Rotterdamse rechter beschrijft de heftige scène niet zonder emoties. “Als je daarnaar kijkt, dat doet dingen met je. Ik heb daar wel een beetje last van.” John: “Het is verschrikkelijk”. Daisy: “Het is eigenlijk niet te bevatten.”
Op de eerste dag van de rechtszaak rond het Vlaardingse pleegmeisje regent het afschuwelijke voorbeelden, van het lot van het nu 11-jarige kind. Ook pleegouders John en Daisy laten een traan.
Monsters
Maar John (38) wil zichzelf wel verdedigen. “Het grootste deel van de beschuldigingen betwist ik. Wij worden als twee monsters neergezet. Bij de politie heb ik mijn verhaal niet kunnen doen, ik werd steeds afgekapt.”
Ja, hij heeft het meisje vaak vastgezet. “Maar niet mishandeld. Het was voor haar eigen bestwil. Ze wilde zichzelf verwonden en haar zusje.”
Hij vertelt het verhaal van een problematisch kind, dat spullen stal en ‘s nachts de gaskraan openzette. “Dan ga je oplossingen bedenken en daarin ben ik de realiteit verloren. Eigenlijk ben ik meegegaan met haar.”
Het huis in Vlaardingen waar het drama zich heeft afgespeeld.© MediaTV
Met vuist geslagen
Geen mishandeling, zegt hij. Maar wat te denken van een voorval op 3 december 2023. Het pleegmeisje vertelt bij de supermarkt van Dirk van den Broek dat zij geslagen is omdat ze haar slaapkamer en de badkamer niet had schoongemaakt.
John ontkent. “Dat is niet gebeurd.” Maar Daisy (38) heeft bij de rechter-commissaris verteld dat hij dat wel had gedaan: met de vuist op de bovenbenen. Zó hard, dat ze het niet eens kon voordoen op een tafel.
John: “Het was een veeg over haar been, niet met de vuist.” Daisy wil er niets meer over zeggen. “Ik heb geen zin in welles-nietes.”
Maar was Daisy dan buitenstaander? Op 21 maart heeft het stel contact via WhatsApp. Het pleegmeisje is op haar kamer en danst, het is via een camera te zien. John: “Ze moet blijven dansen tot ik zeg dat ze kan stoppen. Hahaha.” Daisy reageert met drie schaterlachende smileys. Nu zegt zij: “Het zag er gewoon niet uit. Het had nooit mogen gebeuren.”
Ducttape over gezicht
Op 23 maart 2024 sturen ze elkaar een foto van een naakt meisje dat wijdbeens zit, de armen en benen vastgeketend, ducttape over het gezicht. John: “Dat was een masker.” Daisy: “Ik ben wel geschrokken van die foto’s”.
Op een bijeenkomst lieten betrokkenen knuffels achter voor het 10-jarige meisje. ‘Geweld lost niets op, hulp wel!’ heeft iemand opgeschreven.© MediaTV
Hondenschrikband
Op 10 april zijn er beelden van het pleegmeisje in een kooi. Die is aangesloten op stroom, op een hondenschrikband. Het kind is naakt, de handen op de rug, zwarte banden om het lichaam.
John herhaalt: “Ik deed dat om haar tegen zichzelf te beschermen, omdat ze zichzelf beschadigde. Ze wilde uit het raam springen en zei dat ze dood wilde.” Daisy zegt dat zij niets met de kooi te maken had. “Absoluut niet.”
Waarom liet zij het dan toe?, wil de rechter weten. “Ik had moeten ingrijpen, maar ik durfde niet. Ik dacht weleens: ik pak de kinderen en ga weg. Maar ik verstijfde, er was angst. Als ik erover wilde praten met John dan werd hij boos en sloeg hij mij.”
‘Ze stal sieraden’
Het stel zegt grote moeite te hebben gehad met het meisje en tevergeefs om hulp te hebben gevraagd. Dat werd nog klemmender toen het kind niet meer op school mocht komen, vlak voor kerst 2023.
Daisy: “Ze stal sieraden, vernielde spullen en beschuldigde docenten van mishandeling.” John: “Onbegrijpelijk dat de school dat eenzijdig kan beslissen.” De school vindt dat zorg op dat moment boven onderwijs gaat bij het meisje.
Maar de verdachten vertellen het om aan te geven dat de problemen breder waren dan zijzelf. En dat ze het sowieso heel zwaar hadden, met eigen kinderen en nog drie andere pleegkinderen. Ook deze pleegkinderen, het zusje van het Vlaardingse pleegmeisje en twee Syrische broers, zouden zijn mishandeld en verwaarloosd.
Bij het zusje was sprake van krassen op de arm, die volgens Daisy van een kat kwamen. Uit berichten die het Vlaardingse stel naar elkaar stuurden, blijkt geen liefdevolle houding naar het kind. “Geef haar een klap op haar reet.” “Ze moet haar bek houden.” “Tyfuskind.” Ook zou de hand van John een keer kapot zijn gegaan omdat hij haar hard in het gezicht had geslagen.
De rechtbank in Rotterdam.© Rijnmond
Slapen in een hondenhok
Maar John ontkent alles. Ook dat hij de twee Syrische broers in een hondenhok liet slapen, met sigaretten bekogelde en met een krukje gooide. Opmerkelijk is dat een arts blauwe plekken constateerde bij de jongens maar dat de ouders toen ook zeiden dat er niets aan de hand was. Het gezin werd vervolgens niet in de ban gedaan door jeugdzorg en er volgden meer kinderen: het ‘Vlaardingse pleegmeisje’ en haar zus.
De rechter bespreekt nog de wens van de verdachten om pleegouders te worden. John had destijds een schuld van 60.000 euro, maar volgens hem was er geen financiële reden om kinderen op te nemen. “Ik wist in het begin niet eens dat er een vergoeding voor was.”
John raakt aan het eind van de zitting geïrriteerd. “U pikt steeds zaken uit het dossier, maar het werkelijke verhaal is zesduizend keer groter. Ik ben er wel een beetje klaar mee. U moet maar gewoon uitspraak doen.”
De rechter merkt op dat er “nog geen begin van een oordeel is”, maar eindigt wel de zitting. Vrijdag gaat het proces verder met het horen van de psycholoog en psychiater die hebben geadviseerd John en Daisy tbs met dwangverpleging op te leggen. De verwachting is ook dat het Openbaar Ministerie vrijdag met de strafeis komt.