Claire (27) vluchtte met haar peuter Caithlyn (2) weg van haar verslaafde ex en belandde tijdelijk bij haar ouders. Sinds begin dit jaar woont ze met voorrang in een sociale huurwoning in Rotterdam-Schiebroek. Ze wil laten zien dat urgentie er niet voor niets is. “Ook ik had de hoop verloren, maar je redt het echt wel.”

Het flatje op driehoog heeft geen lift en het tillen van haar dochtertje van 2 is zwaar. Maar dat weegt niet op tegen de rust die ze nu heeft.

Na haar relatiebreuk verliest Claire vrijwel alles: haar baan, haar huis, haar bezittingen. Zonder haar dochtertje had ze misschien opgegeven. “Was het niet voor haar geweest, dan wist ik niet hoe lang ik het nog zou volhouden. Maar ik wilde niet dat zij eraan kapot ging en in de jeugdzorg terecht kwam.”

Het gevaar thuis

In 2022 raakt Claire zwanger en gaat ze samenwonen met haar vriend. Eerst verblijven ze in het huis van zijn moeder, maar na haar plotselinge overlijden mogen ze daar niet blijven en moeten ze verhuizen. Tegelijkertijd glijdt hij opnieuw af in een verslaving aan drugs, drank en gokken. Ook foute vrienden komen over de vloer.

Het geweld escaleert: haar ex wordt onberekenbaar, agressief en Claire krijgt blauwe plekken en een gekneusde rug. Ze verdedigt zichzelf en haar dochtertje, soms door terug te slaan of een pan te gebruiken. “Tuurlijk verdedigde ik me.”

Claire raakt hierdoor ook haar baan kwijt: ze meldt zich steeds vaker ziek of belt op het laatste moment af. “Ik zit met mijn vriend stijf van de cocaïne, ik kan niet komen werken,” zegt ze. Ze wil haar baby niet alleen laten met een onberekenbare partner.

Claire speelt met dochter buiten in Rotterdam-Schiebroek© Rijnmond

Het keerpunt

Het consultatiebureau vraagt in het voorjaar van 2024 of het thuis nog wel goed gaat. “Nee, nee, eigenlijk niet”, is Claires antwoord. Ze vertelt over drugs op de grond, huiselijk geweld, slapeloze nachten. Ze voorkomt ternauwernood dat haar dochtertje restjes cocaïne inslikt. Het consultatiebureau zet urgentie in gang. Ze trekt in bij haar ouders in Bleiswijk.

Urgentie maakt het verschil

Met urgentie krijgt ze een hogere ranking bij woonadvertenties, maar een woning is nog niet direct beschikbaar. Bij een woningloting komt ze als derde in aanmerking. De eerste kandidaat valt af omdat de papieren niet op orde zijn en de tweede staat haar plekje af. “Jezus, ik word het,” denkt Claire. “Echt pisgeluk”, omschrijft ze haar geluksgevoel op z’n Rotterdams.

In januari krijgt ze de sleutel van haar flat in Rotterdam-Schiebroek. Sindsdien is het leven rustiger en veiliger voor haar en haar dochtertje. Claire komt rond van een minimuminkomen, spaart waar ze kan en wil weer aan het werk. “Ik probeer overal het goedkoopste van het goedkoopste te halen. Ik bespaar wat kan. En ik wil ook weer aan het werk.”

Thuis bij Claire en haar dochter© Rijnmond

Nieuwe start

Haar ouders en nieuwe partner bieden steun. “Mijn ouders zijn mijn redding geweest. Dat geldt ook voor mijn nieuwe vriend en een vriendin.”

Claire benadrukt dat urgentie er niet zomaar is. Het is bedoeld voor mensen die hun woning verliezen en met kinderen op straat dreigen te komen. “Die urgentie is echt niet voor niks. Het maakt voor mij een nieuwe start mogelijk.”

Haar ex vormt geen bedreiging meer. Hij is afgekickt, krijgt hulp, heeft contact met hun dochtertje en doet zijn best.

Met haar verhaal wil ze ook andere vrouwen die te maken hebben met huiselijk geweld moed geven. “Vraag hulp, wees niet bang om hulp te vragen en voel je niet bezwaard. Ook ik heb gedachten gehad dat ik het niet meer kon. Maar je redt het echt wel, maar niet alleen.”