Het is geen geheim meer dat de situatie in Ter Apel uit de hand loopt. Honderden mensen verblijven onder erbarmelijke omstandigheden, zowel binnen als buiten het aanmeldcentrum. Velen van hen slapen in tenten, vechtpartijen komen regelmatig voor, en de spanningen lopen hoog op. Verschillende asielzoekers hebben hun verhaal gedeeld over de schrijnende omstandigheden waarin ze leven.
Een asielzoeker, die anoniem wil blijven, vertelt dat hij al twee maanden in Ter Apel verblijft met zijn vrouw en twee jonge kinderen. De man is duidelijk geëmotioneerd. “Mijn kinderen huilen de hele dag,” zegt hij. “De situatie is heel moeilijk voor ons allemaal.” Deze woorden beschrijven de harde realiteit waarmee deze familie dagelijks te maken heeft. Ze zijn niet de enigen. Een andere man, afkomstig uit Syrië, deelt soortgelijke zorgen. Ook hij is zeer ontevreden met de omstandigheden.
Deze Syriër vertelt dat er vaak wordt gesuggereerd om naar Duitsland of België te gaan. Maar voor hem is dat geen oplossing. “Iedereen hier is boos,” legt hij uit. Hij beschrijft de onmenselijke omstandigheden waaronder ze leven. De sanitaire voorzieningen zijn erbarmelijk. “Je kunt hier niet douchen en de wc’s zijn zo vies dat zelfs een hond er niet naar binnen zou gaan.” Hij vertelt ook over een man naast hem die al drie hartaanvallen heeft gehad, maar die nog steeds geen medische hulp heeft gekregen. Deze verhalen schetsen een schokkend beeld van de situatie in Ter Apel
Het geweld in het aanmeldcentrum is een ander groot probleem. Enkele dagen geleden brak er een massale vechtpartij uit waarbij meer dan 100 asielzoekers betrokken waren. Een Egyptische migrant vertelt hoe deze uitbarsting tot stand kwam. Volgens hem begonnen de problemen met een groep Marokkanen die aan het stelen waren. “Ze stelen goud van kinderen en van vrouwen. Het zijn ongelofelijke zaken,” zegt hij. Deze gebeurtenissen hebben geleid tot grote spanningen onder de asielzoekers.
Verschillende mensen in het centrum wijzen op een groep ‘rotte appels’ die verantwoordelijk zouden zijn voor veel van de problemen. Vooral Marokkanen en Algerijnen worden genoemd. “Ik kan niet zeggen dat ze het allemaal doen,” zegt een van de asielzoekers, “maar de meeste van hen stelen van ons. Vandaag nog hebben we er weer twee gepakt.” De angst om beroofd te worden is groot onder de bewoners van het centrum. Het is dan ook geen wonder dat velen niet buiten durven slapen, uit vrees voor dieven. De Egyptenaar, die ook zijn verhaal deelt, is elke nacht bang. Hij vertelt dat hij constant zijn spullen in de gaten moet houden, in de angst om bestolen of zelfs gestoken te worden.
Deze verhalen roepen ernstige vragen op over hoe het aanmeldcentrum in Ter Apel wordt beheerd en hoe er voor de veiligheid van de asielzoekers wordt gezorgd. Voor de Syriër die zijn verhaal doet, is het duidelijk: Nederland moet ingrijpen en streng optreden tegen mensen die zich misdragen. “Ze hebben het recht niet om hier te zijn,” zegt hij resoluut. “Als het aan mij ligt, halen de autoriteiten mensen met een kwade houding eruit.” Deze oproep tot actie weerspiegelt de frustratie en wanhoop van veel asielzoekers in Ter Apel. Ze leven in omstandigheden die ver beneden de menselijke waardigheid liggen, omringd door geweld, diefstal en angst. Het is duidelijk dat er dringend iets moet gebeuren om de situatie te verbeteren. Niet alleen voor de veiligheid en het welzijn van de asielzoekers zelf, maar ook om de spanningen en conflicten die dagelijks ontstaan in het centrum te verminderen. Het probleem in Ter Apel lijkt complex en diepgeworteld, maar het mag niet genegeerd worden. De verhalen van deze mensen onderstrepen de noodzaak voor snelle en doortastende maatregelen. Asielzoekers verdienen een humane behandeling, ongeacht hun achtergrond of de omstandigheden waaronder ze naar Nederland zijn gekomen. Hun schrijnende verhalen roepen op tot medeleven en actie, zodat iedereen in Ter Apel weer veilig en met waardigheid kan leven.
