De klimaatdiscussie is al jaren een bron van verhitte debatten, maar sommige momenten maken de kloof tussen verschillende visies wel heel zichtbaar. Een recent voorbeeld speelde zich af op de A12 bij Den Haag, waar klimaatactivisten van Extinction Rebellion (XR) opnieuw de weg blokkeerden. Hun doel: aandacht vragen voor de miljarden euro’s aan fossiele subsidies die de overheid jaarlijks uitgeeft.

Voor veel automobilisten betekende dat echter vooral frustratie, extra reistijd en een flinke dosis irritatie. Eén van hen was een Hagenees in een Audi e-tron, die vond dat hij al zijn bijdrage leverde aan een duurzamere toekomst. Het leverde een opmerkelijke confrontatie op: milieubewust rijden versus activisme op straat.

Extinction Rebellion is wereldwijd bekend geworden door hun opvallende, vaak ontwrichtende acties. In Nederland staat vooral de blokkade van de A12 in Den Haag symbool voor hun strijd.

Volgens XR is het niet genoeg om klimaatdoelen te beloven; ze vinden dat de overheid direct moet stoppen met fossiele subsidies. Dat geld zou volgens hen veel beter geïnvesteerd kunnen worden in duurzame energie en groene alternatieven.

Hun tactiek is bewust gekozen: blokkades van drukke verkeersaders zorgen voor maximale aandacht, zowel in de media als onder de bevolking.

Voorstanders zien het als een noodzakelijke schok om het klimaatprobleem op de agenda te houden. Tegenstanders ervaren het vooral als een vorm van gijzeling van het dagelijks verkeer.

Tussen al die activisten stond ineens een Hagenees in zijn Audi e-tron. Voor hem symboliseerde zijn elektrische auto juist een stap in de goede richting: fossielvrij rijden, lagere uitstoot en een bijdrage aan een schonere toekomst. Toch stond hij plotseling stil in de file die XR had veroorzaakt.

Het contrast kon bijna niet groter zijn. Terwijl de demonstranten scandeerden dat fossiele subsidies moeten verdwijnen, zat de bestuurder in een voertuig dat juist symbool staat voor de overgang naar elektrisch rijden.

Zijn boodschap naar de actievoerders was dan ook duidelijk: “Ik draag al bij, waarom blokkeer je mij dan?”

Het moment laat zien hoe complex de klimaatdiscussie in de praktijk kan zijn. Voor de één is elektrisch rijden een stap vooruit, voor de ander is het slechts een druppel op de gloeiende plaat zolang de overheid miljarden blijft investeren in fossiele brandstoffen.

Dit soort confrontaties maakt duidelijk dat niet iedereen dezelfde weg volgt naar duurzaamheid. Extinction Rebellion wil directe, radicale verandering, terwijl veel burgers al tevreden zijn als ze overstappen op elektrisch rijden of hun huis verduurzamen.

Het voorbeeld van de Audi e-tron-rijder benadrukt die spanning. Hij investeerde in een elektrische auto, betaalt meer voor zijn wagen en energie, en dacht daarmee al bewust te kiezen voor de toekomst.

Toch kreeg hij op de A12 te maken met activisten die vinden dat dat niet genoeg is zolang het grotere systeem – de fossiele subsidies – in stand blijft.

Deze botsing van perspectieven roept de vraag op: wie bepaalt eigenlijk wat genoeg is? En kan je iemand die al stappen zet naar verduurzaming verantwoordelijk houden voor beleid dat door de overheid wordt bepaald?

Voor veel automobilisten is een blokkade niet alleen irritant, maar ook confronterend. Het dwingt je letterlijk stil te staan en na te denken over de boodschap van de activisten.

Maar in de praktijk overheerst vaak boosheid: niemand zit te wachten op vertraging onderweg naar werk of afspraak.

De Hagenees koos voor een assertieve aanpak. Hij maakte duidelijk dat hij de actie niet steunde en ging verbaal de discussie aan.

Uiteindelijk wist hij zijn weg te vervolgen, maar het incident toont hoe snel emoties kunnen oplopen wanneer idealen botsen met de realiteit van alledag.

Elektrisch rijden is de afgelopen jaren steeds meer de norm geworden. Met strengere Europese regels, subsidies en een groeiend netwerk van laadpalen lijkt de toekomst van de auto elektrisch. Toch worden elektrische rijders niet altijd gezien als dé oplossing.

Voor XR en soortgelijke groepen gaat het om meer dan alleen individuele keuzes. Zij richten zich op de systematische aanpak: fossiele subsidies schrappen, industrieën vergroenen en overheden dwingen tot radicalere besluiten.

Een elektrische auto helpt wel, maar pakt volgens hen de kern van het probleem niet aan zolang fossiele brandstoffen financieel gesteund blijven worden.

De situatie op de A12 laat een duidelijke paradox zien. Burgers die investeren in elektrische voertuigen voelen zich soms tegengewerkt of zelfs bekritiseerd door klimaatactivisten. Terwijl ze juist dachten een stap in de goede richting te zetten.

Het is een spanningsveld dat vaker terugkomt in de klimaatdiscussie: wie gaat te langzaam, wie gaat te snel? De realiteit is dat de overgang naar duurzaamheid ongelijk verloopt.

Niet iedereen kan of wil op hetzelfde tempo meegaan. Voor sommigen is een elektrische auto een reuzenstap, voor anderen slechts een begin.

De confrontatie tussen de Hagenees en XR laat zien dat de klimaatstrijd niet alleen draait om grote beleidsbeslissingen, maar ook om de manier waarop burgers en activisten elkaar ontmoeten in het dagelijks leven.

Blokkades zorgen voor irritatie, maar ook voor aandacht. Elektrisch rijden vermindert de uitstoot, maar verandert nog niet het hele systeem.

Uiteindelijk zijn beide kanten onderdeel van dezelfde puzzel: hoe bereiken we een duurzame samenleving zonder dat de kloof tussen mensen groter wordt?

De les lijkt simpel maar belangrijk: verandering vraagt zowel individuele keuzes als systeemverandering. Zolang die twee elkaar niet altijd raken, zullen er momenten blijven waarop een Audi e-tron stil komt te staan tussen activisten met spandoeken.

Of je nu in een elektrische auto rijdt of met een spandoek op de A12 staat, uiteindelijk draait het om hetzelfde: een wereld die leefbaar blijft voor de toekomst. Het verschil zit hem in de manier waarop mensen daar willen komen.

De Hagenees met zijn Audi e-tron en de activisten van Extinction Rebellion botsen misschien in hun aanpak, maar delen in de kern hetzelfde doel.

Juist die botsing van perspectieven kan leiden tot nieuwe gesprekken, en misschien zelfs tot oplossingen die verder reiken dan het asfalt van de A12.