AntwerpenGlen De Boeck (54) is overleden aan de gevolgen van een hersenbloeding. De voormalige Rode Duivel sprak in juni nog vrijuit over het plotse afscheid van zijn beide ouders. “Mijn vader voelde gewoon dat de dood voor de deur stond.”

Dit interview verscheen voor het eerst in juni 2025.“Mijn vader Louis sukkelde sinds 2014 met zijn gezondheid. Hij onderging toen een hartoperatie. Met vijf of zes overbruggingen. Daarop volgde prostaatkanker. Dan ook nog slokdarmkanker. Maar begin dit jaar was hij eigenlijk goed. Het enige wat hij me vorig jaar in augustus vertelde, was dat hij er genoeg van had. Dat ging dan over die bezoeken aan de kliniek. Telkens weer die controles. Maar zoals gezegd: in het begin van het jaar was hij eigenlijk goed. Moe, maar goed. En dan ging hij binnen voor een blaasontsteking. Op een dinsdag. Op vijf dagen tijd was hij dood. Zijn nieren waren geblokkeerd, de longen uitgevallen. Kijk hier (toont een foto van zijn vader op zijn ziekenhuisbed die volgekleefd is met buisjes waardoor hij onherkenbaar is, red.). Hij is die zaterdagnacht om kwart voor vijf gestorven. Op zo’n korte tijd. En nee, hij was geen mens niet meer. Op vijf dagen tijd. (zwijgt) Dat is hard, dat is kort. De laatste keer dat ik hem kon spreken, was op woensdag. Toen zei hij al: ‘Zorg goed voor ons mama.’ Hij pakte mijn hand vast met zijn twee handen. En nog eens: ‘Zorg goed voor ons mama.’ Mensen voelen blijkbaar hun dood aankomen. Hij voelde gewoon dat de dood voor de deur stond.”

“Ik begreep dat hij moe was. Als je tien jaar lang kliniek in en kliniek uit moet, met al die operaties en die revalidaties op die leeftijd. Dan denk ik dat je op een gegeven moment wel zoiets hebt van: het is genoeg. Hij kon niet meer scouten voor het voetbal, want hij kon niet meer met de auto rijden. Het enige wat hij nog deed, was naar het voetbal van zijn achterkleinkind bij Rupel Boom gaan kijken. Dat was op 500 meter van zijn woonst. De zoon van de dochter van mijn zus. Daar leefde hij nog voor. Naar de training en zijn wedstrijden. Ons vader is altijd een heel sociale mens geweest. Maar ja, als het niet meer gaat, gaat het niet meer, hè. Maar dan op vijf dagen tijd. Dat is zo moeilijk te geloven. Dat is niet meer de kracht hebben om te willen vechten.”Criticaster“Vanaf mijn zeven jaar ben ik altijd met ons vader op pad geweest. Wij gingen naar Beerschot, Lierse en KV Mechelen kijken. Hij heeft me de passie voor het voetbal bijgebracht. Hij was jeugdcoördinator bij Boom, maar vooral mijn grootste supporter. Ook mijn grootste criticaster. We hebben veel gediscussieerd. Op die manier heeft hij me altijd wel scherp gehouden. Ik heb op die manier met kritiek leren omgaan. Dat was nodig, want ik heb als speler en als trainer altijd veel kritiek gekregen. Maar ons vader, dat was… Ik kon als speler een goede match hebben gespeeld, maar dan ging het over die ene slechte pass. Ik kon als trainer met 4-0 winnen, maar dan ging het over die ene vreemde vervanging die ik had doorgevoerd. Ik begon als trainer bij Waasland-Beveren en zette meteen Kristof Lardenoit, nota bene de aanvoerder, op de bank. Hij vroeg of ik gek was om de kapitein op de bank te zetten. Zulke discussies. Maar hij was mijn grootste supporter, want hij heeft geen vijf matchen gemist. In totaal, hé. Toen ik speler was, maar ook toen ik trainer was. Ik weet dat hij trots op mij was, maar hij heeft dat nooit gezegd. Die generatie deed dat niet, hé.”“De laatste woorden van mijn vader waren: ‘Zorg goed voor ons moeder.’ Dat zit in je hoofd”Glen De BoeckKlein hartje“Mijn vader was 80 jaar. Het was hard, maar ik heb er vrede mee. Veel meer vrede dan met de dood van mijn moeder. Louisette, ze was pas 77 jaar. Het was al zo hard om die begrafenis van ons vader te regelen. En die laatste woorden – ‘Zorg goed voor ons moeder’ – zitten dan in je hoofd. De meningsverschillen met mijn broer Gert en zus An – ik ben de jongste – werden bijgelegd en dan is daar die begrafenis. Dat gaat dan met een heel klein hartje. Want ik ben een gevoelige gast. Altijd samen op pad geweest en dan naar zo’n begrafenis….” (zwijgt weer)

“We lieten de keuze aan ons moeder of ze bij ons zou staan om bij de binnenkomst de mensen te groeten. Ze wilde erbij staan. Haar keuze. De begrafenis was om 10 uur en wij stonden er vanaf 9 uur. En dan, om 9.45 uur, trekt ze helemaal bleek weg en zakt ze in elkaar. We waren de begrafenis van ons vader aan het beleven en dan zakte ons moeder in elkaar. We hebben een ambulance gebeld, en dan maar wachten. En wachten. Dat duurt lang, hoor. Gelukkig waren er twee kinesisten, een kameraad van mij en een kameraad van ons vader. Die hebben de eerste zorgen toegediend, en dan weer wachten. De mensen bleven toestromen. En er was heel veel volk. Dan moesten we daar in die omstandigheden beslissen of de begrafenis nog kan doorgaan. We hebben beslist de dienst te laten doorgaan. Maar dan moest ik op de begrafenis van ons vader eerst nog het publiek toespreken om te zeggen wat er zonet met ons moeder was gebeurd. Het begin werd uitgesteld, want we moesten wachten tot de ambulance weg was.”“Ik wens het niemand toe. We wilden die begrafenis intens beleven, maar tegelijkertijd maakten we ons zwaar zorgen over ons moeder. Ik gaf een afscheidsspeech voor mijn vader. Dat is de moeilijkste speech in mijn leven geweest, denk ik. Ik bereid geen speech voor, want ik spreek altijd uit mijn hart. Maar dit… ik was van de wereld. Er waren mensen op die begrafenis die me er daarna over aanspraken, maar die ik niet gezien heb. En dan nog die koffietafel… Ik ben sowieso al geen fan van koffietafels. Ik vind dat awkward. Eerst naar het kerkhof, diepe droefenis. Tijdens de koffietafel is het na die droefenis een andere sfeer en iedereen begint te lachen. Psychologisch te verklaren, maar in de omstandigheden waarin wij zaten, kon dat er echt niet meer bij.”“We wilden die begrafenis van ons vader intens beleven maar tegelijkertijd maakten we ons zwaar zorgen over onze ingestorte moeder”Glen De BoeckPancreaskanker“Na zo’n begrafenis en alles wat erbij hoort, ga je normaal gezien naar het ouderlijk huis. Wij moesten naar de kliniek. Dan zagen we ons moeder daar liggen. Je put er toch moed uit, want je denkt dat ze er goed is doorgekomen. Ze mocht wat later zelfs terug naar huis. Maar kort daarna kreeg ze een hersenbloeding. Terug naar de kliniek. En dan, ja, dat ging niet goed, want ze was aan de linkerkant verlamd. Ze hebben haar onder de MRI-scanner gestoken. Ik zal het nooit vergeten. Die dokter kwam binnen en zei: ‘Wij moeten eens praten.’ Ik zeg: ‘Zullen we op de gang gaan staan?’ Hij antwoordde: ‘Nee, nee, mevrouw moet erbij zijn.’ Het verdict was dat mijn moeder pancreaskanker had met uitzaaiing naar andere organen. Pancreaskanker, de grootste sluipmoordenaar van allemaal. De mededeling was dat ze er niets meer aan konden doen. Mijn vader stierf op 26 februari, mijn moeder op 27 maart. Vier weken later. Ik heb daar met die dokter over gepraat. Mijn moeder moet er al langer mee rondgelopen hebben, maar ze heeft nooit iets gezegd. Mijn moeder was een sterke vrouw. Ze heeft altijd voor iedereen gezorgd, heel haar leven opzijgezet om voor iedereen te zorgen. Ons vader, zijn moeder, zijn broers, de kleinkinderen, de achterkleinkinderen. Ze heeft meer in de keuken en aan de wasmachine gestaan dan dat ze buiten is geweest.”

“Na de diagnose was haar wens om naar huis te komen. Op zaterdag is ze naar huis gekomen en een week later is ze overleden. Om vijf over vijf. Vijf is altijd mijn nummer geweest toen ik voetbalde. Het is raar om net dan je eigen moeder haar laatste adem te zien uitblazen. En dan heb ik de grootste fout uit mijn leven gemaakt. De begrafenisondernemer kwam binnen en iedereen ging buiten. Maar ik dacht: ‘Ja, ik moet die mensen hier niet alleen laten.’ Maar als ze je moeder dan in een witte lijkzak steken… Het sluiten van die rits zit nog altijd in mijn oor. Dat is echt onwezenlijk. Ik begin er nu een beetje bovenop te komen. Ik heb geen kans gehad om te rouwen om ons vader. Ik ben een volwassen man, maar het ergste vind ik dat ik onze thuis kwijt ben. Op korte tijd is die helemaal weg.”“Ik heb al veel meegemaakt in mijn leven, veel ontgoochelingen ook, maar dit is verdriet. Dat is veel erger, hè. Wat verdriet met een mens doet”Glen De BoeckVerdriet“Vorige week ben ik naar de begrafenis van de vrouw van Freddy Heirman (gewezen assistent-trainer bij verschillende eersteklassers, red.) geweest. Op een gegeven moment ben ik gewoon moeten weggaan, want ik kon het niet aan. Ik zag het verdriet van Freddy. Ik wilde vermijden dat ze voor mij de ambulance moesten bellen. Ik hoorde speeches over die vrouw en dan begon ik aan mijn moeder te denken… Ik zat in de auto en dan begon het opnieuw. Die molen begon weer te draaien. Ik ben naar het kerkhof gereden, en maar huilen.”

“Het probleem is dat ik nog altijd in die buurt moet komen. Mijn tante, waar ik nog voor zorg, woont daar ook. Ik heb al veel meegemaakt in mijn leven, veel ontgoochelingen ook, maar dit is verdriet. Dat is veel erger, hè. Wat verdriet met een mens doet. Ik ben vijf kilo afgevallen. In het begin ben ik elke dag naar het kerkhof geweest. Elke dag. Nu heb ik voor mezelf beslist om nog maar één keer in de week te gaan. We moeten voort, hè. Maar dat gevoel van leegte is er nog altijd. Dat helemaal verwerken zal nooit gebeuren. Ik weet dat het de normale gang van het leven is. Maar toch…. Ik heb nog maar weinig plezier gehad in mijn leven sindsdien. ”