Aflevering 3, maandag 15 september om 20u40 bij VTM

De eerste 24 uur van de Special Forces-opleiding waren meteen een wake-upcall voor Cerina Marchetta en Nono Wauters. “In normale omstandigheden geef ik niet op. Ik wil laten zien aan mijn kinderen dat je niet mag opgeven en dat je hard moet werken als je iets wil bereiken”, klinkt het vastberaden bij Cerina. “Ik wil gewoon trots zijn op mezelf. Ik hoop dat ik de kracht vind om door te zetten. Mijn papa zegt altijd: mindset is key. En ik geloof dat ook. Je kan veel verder gaan dan je zelf denkt”, zegt Nono. Vol goede moed proberen ze dus weer op koers te geraken in de volgende opdracht: een zwem- en kajakparcours binnen 100 minuten afleggen. Terwijl Thomas Van der Plaetsen bliksemsnel van start gaat en Klaasje Meijer verrassend sterk presteert, kampt Maksim Stojanac met een pijnlijke schouderblessure. Cerina wordt intussen opnieuw streng op de vingers getikt door de chefs…

Nog voor Cerina de berisping kan verwerken, volgt het startschot voor een nieuwe uitdaging: een echte Special Forces-klassieker. Tijdens de ‘follow me’ lijkt de opdracht eenvoudig: gewoon volgen. Met rugzakken van meer dan 15 kilo lopen de rekruten een ontsnappingsroute door het bos, waarbij de chef het tempo bepaalt. Ze weten wanneer de mars begint, maar niet wanneer die eindigt. Rusten is geen optie tijdens deze karaktertest. Lopen en zwijgen, dus. Diep in de bossen van Estland hebben de rekruten alle moeite om chef Greg bij te benen. Cerina kan zich maar moeilijk overgeven aan de onzekerheid van de opleiding en verliest kostbare energie aan haar frustraties. Nono heeft steeds meer pijn en wordt door de groep vooruit gesleurd. Ook Jo ziet zijn enthousiasme wegebben na herhaaldelijke opmerkingen over zijn gedrag.

Voor de laatste individuele fysieke testen hebben de rekruten al hun laatste krachten nodig. Ze krijgen 12 minuten om een vuurtoren met een hoogte van vijftig meter met een touwladder te beklimmen. Chef Blom geeft het voorbeeld en schiet als een pijl omhoog. “Je gaat moeten opletten, ze is bijna sneller dan u”, klinkt het bij de andere chefs wanneer Klaasje aan de beurt is. Ze klimt bijna even snel als chef Blom en maakt zo diepe indruk op de chefs. Andere rekruten krijgen het dan weer zwaar door verzurende spieren en hoogtevrees, of zoals sommigen het liever noemen: ‘afgrondvrees’, ‘valvrees’ of zelfs ‘doodgaanvrees’.

“Het is dag twee. Het is mooi dat jullie hier samen zijn, maar niet iedereen zal het einde halen. Soms starten we met 48 mannen en eindigen we met 3 of 4,” waarschuwde chef Greg nog eerder die dag. Profetische woorden, want tegen het einde van de dag moeten enkele rekruten onherroepelijk afhaken…