Je kunt niet anders dan onder de indruk zijn van Dwayne Johnson. Met zijn 1 meter 93 en zijn enorme spiermassa vult hij elke ruimte. Wanneer hij tegenover ons plaatsneemt, valt meteen op: groot is hij nog steeds. Indrukwekkend. Maar tijdens het gesprek wordt al snel duidelijk hoe kwetsbaar deze vriendelijke reus zich opstelt als hij praat over zijn eerste grote rol in een emotioneel drama.

Jarenlang harkte Dwayne ‘The Rock’ Johnson enorme bedragen binnen. Of het nu was als komische spierbundel in Jumanji, halfgod in Moana of actieheld in Fast & Furious – het was altijd een succes. Hij werd meerdere keren uitgeroepen tot bestbetaalde acteur ter wereld, met als hoogtepunt een salaris van 124 miljoen dollar in 2017. Maar geld maakt niet gelukkig, ontdekte ook Johnson. Want diep van binnen groeide de wens om te laten zien dat hij meer was dan alleen ‘The Rock’. “Ik heb het gevoel dat dit al een tijd in mij broeide”, aldus Johnson. “Dat idee van: ‘Wacht, ik denk dat ik meer kan. Ik voel dat ik meer wil doen.’ En dan komt dat moment van twijfel: ‘Kan ik dit eigenlijk wel?’”

Nu neemt hij eindelijk het risico met de film The Smashing Machine. Johnson speelt de echte MMA-legende Mark Kerr, een icoon die de sport op de kaart heeft gezet. Het verhaal speelt zich af in de late jaren negentig en volgt Kerrs opkomst in de ruwe beginjaren van mixed martial arts, zijn strijd tegen verslaving – die achter de schermen van zijn publieke successen woedde – en die hem bijna alles kostte.

Krijg een melding bij belangrijk nieuws over Show.

Op dit moment onderzoeken wij de belangstelling van onze lezers voor de regio sportmeldingen.

Bedankt voor je medewerking.

Johson in The Smashing Machine © PR
Opvallende breuk met zijn imago

De transformatie is deels fysiek: bij een snelle blik zou je Johnson bijna niet herkennen. Zijn gezicht is onherkenbaar gemaakt met lagen make-up, zijn oren zijn veranderd in bloemkooloren – iets wat vaak voorkomt bij vechters. En je zou niet denken dat het mogelijk is, maar hij werd nóg groter: hij won maar liefst 13.5 kilo aan spieren voor de rol.

Toch valt de fysieke verandering in het niet bij de transformatie in zijn werk als acteur. Geen actie, geen stoere oneliners of grappen meer zoals we gewend zijn van de altijd goedlachse Dwayne Johnson. In The Smashing Machine zien we hem als een man wiens leven een façade is, wiens successen slechts de buitenkant vormen van diepe persoonlijke mislukkingen. Een opvallende breuk met zijn imago als onkwetsbare actieheld.

Het is een groot risico, maar één dat Johnson per se wilde nemen. De eerste plannen voor de film ontstonden al in 2002, toen hij een documentaire zag over Kerr. “Ik was er meteen door geraakt”, vertelt Johnson. “Ik dacht toen al: ik zou dit graag willen verfilmen en zelf Mark Kerr spelen. Ik had hem vijf of zes jaar eerder ontmoet. Hij was een legende. Ik werd echt geraakt door zijn verhaal – ja, zijn succes en zijn dominantie, maar vooral door zijn val en wat hij moest overwinnen. En ergens voelde ik dat dit iets speciaals was.”

© Getty Images
Stormachtige relatie met Dawn

“Het is soms moeilijk te verklaren waarom iets je zo aantrekt”, vervolgt hij. “Maar er was iets tussen mij en die documentaire dat bleef hangen. Alsof er iets groters meespeelde waardoor ik wist: dit moet ik doen. Het is op veel manieren een soort anti-Rocky-film: het gaat niet over winnen, maar over verlies en kwetsbaarheid. En dat raakte mij.”

Waar veel mensen twijfelden aan The Rocks vermogen om een serieuze dramatische rol te dragen, wist zijn goede vriendin en Oscarwinnares Emily Blunt altijd dat hij het kon. Op de set van Jungle Cruise, waar ze samen in speelden, sprak zij hem bemoedigend toe, hopend dat hij de sprong ook zou wagen. Alsof het zo moest zijn, speelt Blunt in The Smashing Machine opnieuw aan zijn zijde als zijn vriendin, Dawn, met wie hij een stormachtige relatie heeft.

“We zijn al heel lang vrienden, dus er is een soort geheime taal tussen ons”, aldus Blunt. “Dat brengt nuances met zich mee, en die zie je terug op het scherm. We hebben veel op elkaar gesteund”, zegt ze, terwijl ze even een hand op Johnsons been legt. “Het was werkelijk geweldig om hem te zien spelen in deze film: de man die nooit verdwijnt, The Rock, kan eindelijk die last loslaten. Hij hoeft niet onkwetsbaar of de held te zijn – hij mag gewoon een mens zijn. Het was ongelooflijk. We zijn allemaal gewend aan zijn sterke aanwezigheid op het scherm, maar hier zag je zijn stille menselijkheid. Voor mij was dat de grootste ontdekking. Het was heel ontroerend om hem dit te zien doen.”

Hun vriendschap hielp ook bij de vele zware emotionele scènes. Momenten waarop de borden door de ruimte vlogen, deuren uit hun scharnieren werden getrokken. Maar ook momenten waarop de vechter in tranen uitbarstte, niet wetend hoe hij met zijn emoties moest omgaan nadat hij voor het eerst een gevecht won, of in het ziekenhuis belandde na een overdosis.

Om bij die emoties te komen, moest Johnson diep graven in zijn eigen jeugd. Een jeugd vol onrust, waarin hij door de worstelcarrière van zijn vader voortdurend verhuisde en nooit echt vrienden maakte. Het huwelijk van zijn ouders was chaotisch. Hun ruzies waren heftig, soms woonden ze apart. Het dieptepunt kwam toen Dwayne, destijds vijftien jaar oud, samen met zijn moeder het huis werd uitgezet en naar zijn vader moest. Toen ze aankwamen, bleek zijn vader er niet te zijn; ze werden opgevangen door een man genaamd Bruno. Johnson begreep meteen dat zijn vader een affaire had.

Uur napraten

Johnson zegt geen fan te zijn van therapie, maar het maken van The Smashing Machine gaf hem een manier om die emoties te uiten – en dat bleek helend te zijn. “Na elke emotionele scène – en dat zijn er veel – bleven Emily, Benny (regisseur Benny Safdie, red) en ik vaak nog een uur napraten. Gewoon om even bij te komen, te checken hoe het met elkaar ging. Daar zaten we dan, vaak gewoon op de grond, en het voelde als een therapiesessie. We hebben allemaal veel geleerd over onszelf tijdens het maken van deze film.”

Zijn overstap lijkt een succes. Tijdens het prestigieuze filmfestival in Venetië, waar The Smashing Machine in première ging, kreeg de film een staande ovatie van maar liefst vijftien minuten. “Dat was bijzonder voor mij, omdat we zonder verwachtingen naar Venetië gingen – we waren al dankbaar dat we waren geselecteerd voor de competitie”, vertelt Johnson. “Je weet nooit hoe het publiek zal reageren. Toen die ovatie gebeurde, was het een prachtig moment. Het publiek begon al te applaudisseren vóór de aftiteling.”

Die première in Venetië was ook de eerste keer dat Mark Kerr de film zag. “Ik voelde zijn lichaam trillen van emotie. Hij zat de hele film naast me; hij is een grote man, dus ik voelde dat voortdurend. Het was zo ontroerend en het voelde als een bevestiging dat we iets goeds hadden gemaakt. Het was op dat moment dat ik tegen hem zei: dank je. Want zíjn verhaal, díe avond en déze film… Het heeft mijn leven voorgoed veranderd.”

BIOS The Smashing Machine, vanaf 6 november

Dit artikel is afkomstig van Veronica Superguide