Pop: West End Girl van Lily Allen

West End Girl (★★★★☆), het vijfde album van de Engelse Lily Allen verscheen vorige week onverwachts. Op het album bezingt ze wederom een echtscheiding. Zo expliciet als Allen haar liefdes- of liever gezegd seksleven beschrijft, deed geen grote artiest dat voor haar. De knisperende, actueel klinkende pop waarin Allen grossiert, maakt West End Girl muzikaal minstens zo belangwekkend als haar even spraakmakende als baanbrekende teksten. Lees de recensie.

Elektronisch: Rhythm Immortal van Carrier

Rhythm Immortal (★★★★★), het eerste volwaardige album van Carrier geeft een bepaalde warmte af. Tussen de spaarzame drumslagen of sissende bekkens, en een diepe bas, zit een vlakte van leegte. De beats en bassen, die samen toch een soort abstracte en uitgeklede drum-’n-bass vormen, weten je onder hypnose te brengen. Carrier doseert uitermate zuinig. En bereikt dus het maximale effect. Een kaal maar kolossaal album. Lees de recensie.

Klassiek: Evening Hymn van Berit Norbakken

Evening Hymn (★★★★☆), bevat onbekende pareltjes en klassiekers (denk aan Purcells When I Am Laid). Het samenspel van Berit Norbakken en Arctic Philharmonic is magnifiek. De Noorse sopraanzangeres Berit Norbakken (48) brengt een ode aan de duistere, droevige kant van muziek. Want, zo vindt ze zelf, de mooiste muziek is vaak verdrietig. Lees de recensie.

Klassiek: Love Life van Opera North

Love Life (★★★★☆), gaat over een alledaags Amerikaans koppel, Sam en Susan. De musical die op Broadway de weg plaveide voor publiekslievelingen als Cabaret en Chicago is Love life (1948). Het Engelse operagezelschap Opera North in Leeds bracht het spectaculaire vaudevillestuk op de planken. Daar is nu een album van. Lees de recensie.

Jazz: Off the Record van Makaya McCraven

Off the Record (★★★★☆), bestaat uit vier los verschenen ep’s. Hij neemt opnamen die hij met verschillende bands op verschillende plekken heeft opgenomen en bouwt daar met knip- en plakwerk nieuwe stukken van. Toch klinkt alles als een geheel. Lees de recensie.

Pop: The BPM van Sudan Archives

The BPM (★★★★☆), weerspiegelt het hogere aantal ‘beats per minute’. Sterke stukken als A Bug’s Life en The Nature of Power zijn klassieke acid house, gemaakt met de Roland SP404-drumcomputer. Dat is nogal een verandering, want Sudan Archives’ geknutsel met viool, beats en Afrikaanse ritmiek leverde op haar eerdere albums muziek op die zich nog het best als r&b liet labelen. In dit derde album neemt Brittney Parks ons met haar viool mee de dansvloer op. Lees de recensie.

Pop: Call Me Silent van Ciel

Call Me Silent (★★★★☆), is een verwijzing naar Michelle Hindriks (pseudoniem Ciel) autisme, dat ze in de titelsong bezingt. Je zou kunnen zeggen: postpunk, want in de holle, rondzingende baslijnen resoneert The Cure, maar wat Ciel bijzonder maakt, is dat hier meer in de mix zit. De lichte stem van Hindriks en haar liedjes zijn in de kern hartstikke poppy. Licht of donker, van Ciel mogen we zelf kiezen. Lees de recensie.

Pop: Exile van Chronixx

Exile (★★★★☆), smeekt om een draaibeurt op vinyl, dat dan ook best een beetje krasserig mag zijn. Acht jaar moesten we wachten op een opvolger na het debuut Chronology van Jamar Rolando McNaughton (Chronixx). Maar album nummer twee staat gelukkig wel als een huis. Chronixx wisselt spirituele en maatschappelijk betrokken liedjes af met ouderwetse lovers rock. Chronixx duikt diep in de romantiek, met liedjes die misschien wat té plakkerig worden. Lees de recensie.

Klassiek: Lise Cristiani van Sol Gabetta

Lise Cristiani (★★★★☆), is een eerbetoon aan de gelijknamige muzikant. Topcellist Sol Gabetta overrompelt met haar warme toon de muziek waarmee haar 100 jaar geleden geboren heldin rondtoerde. Lees de recensie.

Jazz: Kaleidoscopic Visions van Tom Skinner

Kaleidoscopic Visions (★★★★☆), leunt anders dan het eerdere album Voices of Bishara meer op compositie dan improvisatie. Kant 1 van de lp-versie, die een paar weken geleden al verscheen, is louter instrumentaal, op kant 2 wordt ook gezongen. Skinners nieuwe album is de freejazz voorbij, maar zijn composities klinken aangenaam organisch en laten zijn geweldige band genoeg ruimte om te excelleren. Lees de recensie.

Klassiek: Rejoice van Merel Vercammen & Maya Fridman

Rejoice (★★★★☆), van violist Merel Vercammen en cellist Maya Fridman verscheen rond het overlijden van componist Sofia Goebaidoelina (93). In haar spirituele sonate Rejoice wekken ze met flageolettonen een halfuur lang spanning, van fluisterzacht tot fel en grommend. Daarnaast klinken werken van Peteris Vasks en Maxim Shalygin, wiens zwevende Angel een hoogtepunt vormt. Lees de recensie.

Dance: SickElixir van Blawan

SickElixir (★★★★★ ), is een magnifiek album waarop Blawan zijn dwarse, soms bijna pijnlijke maar erg intrigerende ‘industrial techno’ of ‘post-dubstep’ het verhaal laat vertellen over zijn getroubleerde gemoedstoestand. Vooral de persoonlijke lading achter de grimmigste dansmuziek die we dit jaar hebben gehoord, maakt SickElixir indrukwekkend, en een zeldzaam mooi en doordacht album. Het is geen uitgaansplezier dat hier van de muren kaatst, maar bittere ernst. En toch, en dit is het wonder van Blawan, zit er een onweerstaanbare groove in zijn muziek. Een beest van een plaat. Lees de recensie.

Pop: Sunlight in the Shadows van Miles Kane

Sunlight in the Shadows (★★★★☆), is het resultaat van een songwritersessie met Dan Auerbach, zanger en gitarist van The Keys. Waar One Man Band, het laatste soloalbum van Kane, een rockaangelegenheid was, dienden nu heel de Britse popgeschiedenis en een deel van de Amerikaanse als inspiratiebron. Kane heeft met liefde en kunde een vertrouwd retrolandschap rijk aan riffs en hooks geschapen. Dan openbaart zich ook ten volle een minpuntje van het album. Kane zelf. Lees de recensie.

Klassiek: Brahms: Ein deutsches Requiem van Pygmalion

Ein deutsches Requiem (★★★★☆), van Brahms is door het ensemble van dirigent Raphaël Pichon uitgebracht, gespeeld op historische instrumenten. Wederom levert het een nauwkeurige, theatrale uitvoering vol expressieve details in kleur en articulatie. Pichon koestert het troostende karakter van het stuk, maar laat in het steeds bleker en afstandelijker wordende slotkoor ook twijfel en eenzaamheid doorklinken. Lees de recensie.

Klassiek: Moonlight Concerto van Kalevi Aho

Moonlight Concerto (★★★★☆), laat altviool en orkest een betoverende nachtelijke sfeer oproepen. Componist Kalevi Aho onderhoudt sinds 1992 een hechte band met Sinfonia Lahti, aan wie hij vaak zijn wereldpremières toevertrouwt. Op deze cd speelt het orkest twee van zijn concerten met drie bedreven solisten, vol kleur, spanning en poëzie. Lees de recensie.

Jazz: Figure in Blue van Charles Lloyd

Figure in Blue (★★★★☆), is een hoogtepunt in Charles Lloyds rijke carrière. Hij dook na een succelvol concert in Santa Barbara met pianist Jason Moran en gitarist Martin Sewell, met hen de studio in. Niet alleen is de toon van Lloyds tenorsax prachtig vol en scherp tegelijk, het samenspel met Moran en Sewell is minstens zo fraai. Lees de recensie.

Klassiek: Te Deum pour Notre-Dame van Thierry Escaich

Te Deum pour Notre-Dame (★★★★☆), eert de restauratie van de Notre-Dame in Parijs na de brand van 15 april 2019. Climaxen razen voorbij, bekkens gonze, en tussendoor improviseert Escaich op het orgel. Soms vertroebelt het orkest, of zingt er iemand vals, maar bij zo’n monumentaal project is dat geen schande. Lees de recensie.

Elektronisch: Don’t Trust Mirrors van Kelly Moran

Don’t Trust Mirrors (★★★★☆), is een hoogtepunt in het oeuvre van Kelly Moran. Ze heeft vele uithoeken van de muziek verkend, behalve die van de platte pop. Als soloartiest maakte ze wonderlijk mooie platen op de scheidslijn van modern-klassiek en elektronisch. Haar album Don’t Trust Mirrors is van die laatste categorie en voelt als een lange meditatie. In tien tracks brengt ze je naar een andere wereld. Als je je ogen sluit, zie je natuurlandschappen opdoemen. Of een zon die opkomt boven een mistig weiland. Lees de recensie.

Pop: Ja ik ben vastgelopen van Tom America en Paul Bogaers

Ja ik ben vastgelopen (★★★★☆), begeleidt in vijf van de zeven stukken Bogaers’ verhaal; Bogaers (64) die een paar jaar geleden na een tentoonstelling van zijn collagekunst in het Foam in Amsterdam vaststelde dat kunst hem niets meer te bieden had. Zijn vriend, de muzikant en componist Tom America (76), nam zijn verhaal in diverse interviews op en zette het zo verzamelde stemmateriaal om in composities die samen dit wonderschone, unieke album vormen. Met Ja ik ben vastgelopen heeft Tom America, een conceptueel sterk, fraai getoonzet album gemaakt waarop nu eens niet het succes van een kunstenaar maar diens mislukking centraal staat. Dat blijkt veel interessanter. Lees de recensie.

Jazz: Yuri Honing’s Peace Orchestra van Yuri Honing’s Peace Orchestra

Yuri Honing’s Peace Orchestra (★★★★☆), bevat onder andere twee stukken van het weergaloze concert van Yuri Honing’s Peace Orchestra. De gedachten gaan meteen terug naar april 2023, toen Honing zijn Peace Orchestra op het Transition festival in Utrecht presenteerde. Daarnaast staat er een verrassend inventieve liveversie van John Lennons Imagine op de plaat. De overige vijf stukken zijn eind vorig jaar in de studio opgenomen. Fijn dat het fraaie samenspel van deze band nu is vastgelegd. lees hier de recensie .

Klassiek: Exquisite corpse van Adam Quartet

Exquisite corpse (★★★★☆), is speciaal door Ellis Ludwig-Leone gecomponeerd voor het Adam Quartet. Het getalenteerde Adam Quartet heeft zijn eersteling gemodelleerd naar een spel van surrealistische kunstenaars. Een mysterieuze Exquisite corpse, met Bachs koraalmelodie Aus meines Herzens Grunde als leidraad, die in het vierde deel kunstig verwerkt als fuga bovendrijft uit een klankwereld vergelijkbaar met goedmoedig walvissengezang. Lees de recensie.

Klassiek: Paris-Hollywood van Alexandre Desplat

Paris-Hollywood (★★★★☆), is het nieuwe album van de Franse filmcomponist Alexandre Desplat. Desplat dirigeert zelf het Orchestre de Paris met hoogtepunten uit zijn heerlijke repertoire voor Hollywoodfilms. Het Parijse orkest glimt als een Oscarbeeldje in de kleurenrijkdom van Desplats orkestraties. Door zijn effectieve gebruik van speciale instrumenten, spiegelt Desplat sfeer en setting van de film. Lees de recensie.

Pop: The Life Of A Showgirl van Taylor Swift

The Life of a Showgirl (★★★★☆), dat vrijdagochtend vroeg op de streamingplatforms verscheen, heeft meer focus dan de voorganger, is tekstueel gevat en ook muzikaal een stuk hoekiger. En dus lijken er weer ouderwetse Swift-hits in aantocht. ze weer met de Zweedse hitmaker Max Martin (en diens vaste collega Shellback), met wie Swift in de jaren tien haar grootste successen boekte. Toch grijpt Swift met Martin niet gemakzuchtig terug naar het geluid van vroeger. De nieuwe liedjes klinken ook echt nieuw. De instrumentaties zijn droog en transparant: door het hele album, van twaalf strakke liedjes in een nette 40 minuten, danst een plonkende, akoestische bas. Je ziet de arrangementen bijna voor je ogen in elkaar haken.

Grote maatschappelijke onderwerpen, of de nijpende problemen van deze tijd, benoemt Swift niet. De liedjes van Swift gaan over Swift: we zijn het gewend en er is ook niets op tegen, als er maar scherp geschreven wordt en je af en toe ook even in de lach mag schieten. Lees de recensie.

Pop: Twilight Override van Jeff Tweedy

Twilight Override (★★★★☆) van Wilco-boegbeeld Jeff Tweedy bestrijkt 111 minuten en, voor de vinylkoper, drie lp’s. Die vinylkoper krijgt er een essay van Tweedy bij. Hij zegt zich overweldigd te voelen door de gitzwarte politieke ontwikkelingen in de VS. ‘Met dit album overweldig ik gewoon terug.’ Mooie uitleg, maar wat het panoramische Twilight Override zo wonderbaarlijk goed te verteren maakt, is juist het feit dat het geen politieke marathon is. Lees de recensie.

Jazz: Live In Salzburg 1988 van ICP Orchestra

Voor de luisteraar klinkt deze live-opname Live In Salzburg 1988 (★★★★☆) van ICP Orchestra na 37 jaar nog zeer verfrissend. Iedere keer als je de draad even kwijt bent, gebeurt er weer iets onverwachts dat je intens vrolijk stemt. Alle ICP-ingrediënten zijn aanwezig. Vurige improvisaties bijvoorbeeld, die overgaan in speelse melodietjes die je niet uit je hoofd krijgt. Of de pesterige manier waarop Mengelberg zelf met ontregelende pianonoten de band op het verkeerde been zet. Lees de recensie.

Alleen te luisteren op Bandcamp.

Pop: Colour Out of Space van The Family Acid

The Family Acid neemt je op Colour Out Of Space (★★★★☆) mee op een ambientachtige reis, door een vervreemdend schilderij van synthesizer, stem en gitaar waarin je desgewenst iets van Talk Talk, Pink Floyd en Serge Gainsbourg op een sombere dag kunt horen. Het illustere duo achter The Serenes blijven met hun ruggen naar ons toe staan. Ze maakten deze muziek voor zichzelf, maar altijd is er subtiele melodie, als nevel boven het land. Lees de recensie.

Klassiek: Mahler: Songs of Fate van Anna Lucia Richter

De Duitse mezzosopraan Anna Lucia Richter behoorde in mei tot de sterren van het Mahler Festival in Amsterdam. Haar geheim? Een ultieme concentratie op de tekst, inclusief het besef dat niet altijd alles per se mooi moet klinken. Pers het woord ‘grau’ bijvoorbeeld maar lekker grauw uit de keel. Op Mahler: Songs of Fate (★★★★☆) overtreft Richter zichzelf. Het beroemde Urlicht kan amper beter: strak geprojecteerde stem, licht wiegend vibrato. Lees de recensie.

Meer muziek? Bekijk hier ons volledige archief van albumrecensies.