Matthias (35) neemt afscheid van zijn bijzondere buren in Jabbeke: “We zullen de drukte missen, hoe vreemd dat ook klinkt”

Twee jaar lang woonde en werkte Matthias Moyaert (35) met zijn vrouw en hun dochtertje van twee naast het Fedasil-asielcentrum in Jabbeke. Toen het opvangcentrum in 2022 de deuren opende, fronsten veel buurtbewoners de wenkbrauwen. Ook Matthias vroeg zich af wat dat zou betekenen voor zijn rust en zijn werkplaats. “Iedereen stelde me dezelfde vraag: ‘Heb je daar geen last van?’”, vertelt hij met een glimlach. “En eerlijk? Soms wel. Maar het was niet alleen negatief.”

De garagist zag het centrum dagelijks vanuit zijn raam. Zijn parking werd af en toe gebruikt als speelplaats, zijn voortuin als ontmoetingsplek. “Er waren momenten waarop het te druk werd, dat geef ik toe. Soms werd er lawaai gemaakt tot laat in de avond, en dat was lastig met een kleine in huis,” zegt Matthias. “Maar tegelijk besefte ik dat die mensen hier kwamen omdat ze nergens anders terecht konden. Het is makkelijk om te klagen, maar veel moeilijker om echt te begrijpen wat ze meemaken.”

Ondanks de overlast groeide er met de tijd een vorm van wederzijds respect. “Er waren bewoners die me hielpen als ik iets moest dragen of opruimen. We maakten vaak een praatje. Sommige gezichten zal ik echt missen.”

Op 1 november sluit het asielcentrum definitief de deuren. Voor veel buurtbewoners betekent dat rust, maar voor Matthias voelt het dubbel. “Het zal hier stil zijn… misschien té stil,” zegt hij nadenkend. “Je went aan de aanwezigheid van al die mensen, aan het geroezemoes. Straks is het weer gewoon leegte. En dat voelt vreemd.”

Hoewel hij blij is dat hij zijn parking straks niet meer hoeft af te sluiten met extra hekken, kijkt hij met begrip terug op de voorbije twee jaar. “Het was niet altijd gemakkelijk, maar het heeft me wel geleerd om met andere ogen te kijken. Achter elke bewoner zat een verhaal. Dat ga ik niet snel vergeten.”